Misschien is dit tè persoonlijk en toch wil ik het hier delen.
Ook ik heb mijn issues in het leven; het feit dat ik therapeut ben wil niet zeggen dat ik zelf alles goed doe. Er is geen ‘Belinda handleiding’, zelfs niet voor mij.
Toen ik geboren werd of überhaupt wanneer je als mens ter wereld komt zijn emoties een bijbehorend iets, net als eten en drinken; het hoort er allemaal bij.
Nu is het zo dat bij mannen van mijn generatie, de emoties volledig genegeerd zijn/worden. In onze jeugd was het voornamelijk zo dat emoties als zwak gezien werden, zeker door de mannen. Jongens die huilen zijn zwak. Zelf heb ik vaak gehoord dat als ik iets op school had meegemaakt wat echt niet leuk was dat mijn ouders reageerde met: ach dan sla je toch gewoon terug. Maar dát wilde ik helemaal niet.
Net als de vele mannen van mijn generatie heb ik in mijn leven emoties vaak onderdrukt en genegeerd en op een gegeven moment loop je met een hele hoop rond en dat drukt op je (mij). Je kunt namelijk niet blijven negeren en op een gegeven moment gaat het je hele leven bepalen vaak heel veel op onbewust niveau.
Wanneer je uiteindelijk in staat bent je kwetsbaar (breekbaar) op te stellen door jezelf toe te staan om emoties te voelen (ik kan het inmiddels) creëer je een nieuwe versie van jezelf. In mijn geval Belinda 2.0
Ik hoef geen mooi weer meer te spelen, ik hoef mij niet beter voor te doen dan ik ben met een mooie carriére of een dikke auto die voor een prachtig huis geparkeerd staat.
En juist daarom ben ik nu onbreekbaar, gewoon door breekbaar te zijn. Snap jij het ook?
www.verandernu.nl
